λοιπόν κάποιες παλιότερες εκδόσεις με...
Μπακούνιν, Νετσάγεφ, Κροπότκιν, Ντουρούτι και… περίμενε. Ενας μήνας πέρασε και ούτε ένας από αυτούς που ορκίζονται στο «άλφα στον κύκλο» δεν πέρασε την πόρτα του μαγαζιού. «Μόνον ένας δημοσιογράφος για τις ανάγκες του ρεπορτάζ κι ένας ηλικιωμένος που μάζευε παλιά βιβλία» μου είπε ο φίλος.
Δεν διαβάζουν οι τρομοκράτες; Ισως. Εξάλλου και η προκήρυξη της «Σέχτας» έχει μηδενική αναφορά σε κείμενα επαναστατών ή λογοτεχνικά κείμενα- εξαιρείται ένα λυρικό, αφελές κειμενάκι μιας ομάδας γερμανών αυτόνομων. Πού η 17Ν που διάβαζε κατά κόρον Μπαλζάκ… Φυσικά αυτό εξηγείται, τα μέλη της «Σέχτας» είναι καθαρόαιμη γενιά της τηλεόρασης, αυτήν ξέρουν, αυτήν εκδικούνται.
Εξάλλου και οι στόχοι τους δεν είναι άλλοι από τηλεπερσόνες. Ομως οι πράξεις και τα κείμενά τους φέρνουν στον νου τους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογέφσκι και τον πρότυπο του ήρωα του Βερχοβένσκι, τον μηδενιστή Νετσάγεφ.
Τα καθήκοντα του επαναστάτη
Ο αναρχικός δάσκαλος Μιχαήλ Α. Μπακούνιν γοητεύτηκε και συνεργάστηκε με τον Νετσάγεφ στην έκδοση σειράς ακραίων επαναστατικών μανιφέστων
Οι αναφορές της «Σέχτας» στο πώς βλέπουν τη ζωή τους «σαν μοναχικοί λύκοι» θυμίζει πολύ τους ρώσους μηδενιστές (νιχιλιστές) και τον αρχηγό τους Νετσάγεφ. Ο Νετσάγεφ (1847-1882), γόνος μικροαστικής οικογένειας, αιώνιος φοιτητής, γνώρισε τον αναρχικό δάσκαλο Μιχαήλ Α. Μπακούνιν το 1869 στη Γενεύη. Γενικά ήταν ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο και πολλοί αναρχικοί τον θεωρούν μέγα προβοκάτορα. Παρά τις επιφυλάξεις άλλων εκπροσώπων του κινήματος της εποχής, όπως του Χέρτσεν, ο Μπακούνιν γοητεύτηκε και συνεργάστηκε με τον Νετσάγεφ στην έκδοση μιας σειράς ακραίων επαναστατικών μανιφέστων. Μαζί με τον Νετσάγεφυπάρχει μεγάλη συζήτηση για το ποιος ήταν ο τελικός συντάκτηςέγραψαν εκείνη την εποχή τους κανόνες του επαναστάτη με τίτλο «Η κατήχηση του επαναστάτη».
Φευ, όμως, ο Νετσάγεφ κάθε άλλο παρά το πρότυπο του καλού επαναστάτη έγινε αφού κατηγορήθηκε ως προβοκάτορας και ψεύτης. Σκηνοθέτησε την υποτιθέμενη απόδρασή του από φυλακές υψίστης ασφαλείας του τσαρικού καθεστώτος, ενώ ουδέποτε είχε συλληφθεί ως τότε και παρουσίαζε τον εαυτό του ως αρχηγό μιας ανύπαρκτης επαναστατικής ομάδας. Θεωρούσε τις γυναίκες «εργαλεία» των προσωπικών του φιλοδοξιών κτλ. Οι περισσότεροι αναρχικοί τον θεωρούν πρόδρομο του σταλινισμού.
Σημειώνουμε όμως ότι οι ρώσοι μηδενιστές απέβλεπαν σε ένα άλλο καθεστώς για το σύνολο του λαού. Αντίθετα τα μέλη της «Σέχτας» επιζητούν την αυτοπραγμάτωση, την «ανάκτηση της χαμένης αξιοπρέπειας και της εσωτερικής ελευθερίας μέσα από την ένοπλη πάλη». Οποιος παίρνει το όπλο και σκοτώνει απελευθερώνεται. Δεν υπάρχει ένα σχέδιο για το κοινωνικό σύνολο («να ξεπεράσουμε την κοινωνιστική κληρονομιά») αλλά ο καθένας για τον εαυτό του. Ως πού; Ποιος ο στόχος τους για το μέλλον; Οπως λένε στο κείμενό τους τα μέλη της «Σέχτας»: «Ως την παραλία του Δεν κάνω τίποτα »! Τόσος κόπος για αυτό; Μπορούν να το κάνουν και χωρίς φόνο.
Η θεολογία του μηδενισμού
Ο φιλόσοφος Μπερντιάγεφ σε ένα πολύ ωραίο κείμενό του συνδέει το μηδενιστικό κίνημα με την Ορθοδοξία, καθώς βλέπει πολλά κοινά στοιχεία. «Κάπου καλά κρυμμένη στα βάθη του μηδενισμού υπάρχει η ορθόδοξη άρνηση του κόσμου, η αντίληψη ενός κόσμου που είναι βυθισμένος στο κακό, η παραδοχή ότι οποιοσδήποτε πλούτος και πολυτέλεια στη ζωή είναι αμαρτία». Ο Μπερντιάγεφ είναι πεπεισμένος πως «ο μηδενισμός ήταν ένα ιδιόμορφο θρησκευτικό φαινόμενο».
Στοιχεία αντλήθηκαν από τα: Σ. Γ. Νετσάγεφ, «Η κατήχηση του επαναστάτη», εκδ. Αρμός, Μετάφραση Δ. Β. Τριανταφυλλίδης. Αλμπέρτο Μοράβια, «Το Δέντρο», τεύχος 29/1982. Φ. Ντοστογέφσκι, «Οι Δαιμονισμένοι», εκδ. Ινδικτος
Πηγή : Ξυπνήστε ρε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου