Ο λόγος ύπαρξης του παρόντος ιστολογίου βρίσκεται μέσα στα λόγια του Τζόν Σουϊντον, πρώην αρχισυντάκτη των New York Times, για τον ανεξάρτητο Τύπο.

«Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, σε αυτή τη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που να αποκαλείται ανεξάρτητος Τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν τολμούσατε να την εκφράσετε γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί. Πληρωνόμαστε αρκετά ώστε να κρατάμε την τίμια άποψή μας, έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε ικανοποιητικούς μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο….

Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει τη Πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο….

Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωής μας, οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες».
Πηγή
« Η ανύποτη ιστορία της εργασίας», του Richard O. Bayer, εκδόσεις United Electrical, Radio & Machine Workers of America, NY 1979.

Ότι πιο ενδιαφέρον βρίσκουμε στην μπλογκόσφαιρα θα το μεταφέρουμε εδώ. Αναρτήσεις γεμάτες συμπάθειες και προσωπικές εκτιμήσεις αλλά χωρίς ταμπέλες και πολιτικές σκοπιμότητες.

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Οι «Δαιμονισμένοι», ο Νετσάγεφ και η «Σέχτα»

ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ παλαιοβιβλιοπώλης στα Εξάρχεια μού έλεγε ότι τον Δεκέμβριο του 2008 στη διάρκεια των γεγονότων, βλέποντας όλους αυτούς με τις κουκούλες να περνάνε μπροστά από το μαγαζί του,σκέφτηκε να φτιάξει μια βιτρίνα με βιβλία αναρχικού ενδιαφέροντος.Βρήκε
λοιπόν κάποιες παλιότερες εκδόσεις με...
Μπακούνιν, Νετσάγεφ, Κροπότκιν, Ντουρούτι και… περίμενε. Ενας μήνας πέρασε και ούτε ένας από αυτούς που ορκίζονται στο «άλφα στον κύκλο» δεν πέρασε την πόρτα του μαγαζιού. «Μόνον ένας δημοσιογράφος για τις ανάγκες του ρεπορτάζ κι ένας ηλικιωμένος που μάζευε παλιά βιβλία» μου είπε ο φίλος.



Δεν διαβάζουν οι τρομοκράτες; Ισως. Εξάλλου και η προκήρυξη της «Σέχτας» έχει μηδενική αναφορά σε κείμενα επαναστατών ή λογοτεχνικά κείμενα- εξαιρείται ένα λυρικό, αφελές κειμενάκι μιας ομάδας γερμανών αυτόνομων. Πού η 17Ν που διάβαζε κατά κόρον Μπαλζάκ… Φυσικά αυτό εξηγείται, τα μέλη της «Σέχτας» είναι καθαρόαιμη γενιά της τηλεόρασης, αυτήν ξέρουν, αυτήν εκδικούνται.

Εξάλλου και οι στόχοι τους δεν είναι άλλοι από τηλεπερσόνες. Ομως οι πράξεις και τα κείμενά τους φέρνουν στον νου τους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογέφσκι και τον πρότυπο του ήρωα του Βερχοβένσκι, τον μηδενιστή Νετσάγεφ.

Τα καθήκοντα του επαναστάτη


Ο αναρχικός δάσκαλος Μιχαήλ Α. Μπακούνιν γοητεύτηκε και συνεργάστηκε με τον Νετσάγεφ στην έκδοση σειράς ακραίων επαναστατικών μανιφέστων

Οι αναφορές της «Σέχτας» στο πώς βλέπουν τη ζωή τους «σαν μοναχικοί λύκοι» θυμίζει πολύ τους ρώσους μηδενιστές (νιχιλιστές) και τον αρχηγό τους Νετσάγεφ. Ο Νετσάγεφ (1847-1882), γόνος μικροαστικής οικογένειας, αιώνιος φοιτητής, γνώρισε τον αναρχικό δάσκαλο Μιχαήλ Α. Μπακούνιν το 1869 στη Γενεύη. Γενικά ήταν ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο και πολλοί αναρχικοί τον θεωρούν μέγα προβοκάτορα. Παρά τις επιφυλάξεις άλλων εκπροσώπων του κινήματος της εποχής, όπως του Χέρτσεν, ο Μπακούνιν γοητεύτηκε και συνεργάστηκε με τον Νετσάγεφ στην έκδοση μιας σειράς ακραίων επαναστατικών μανιφέστων. Μαζί με τον Νετσάγεφυπάρχει μεγάλη συζήτηση για το ποιος ήταν ο τελικός συντάκτηςέγραψαν εκείνη την εποχή τους κανόνες του επαναστάτη με τίτλο «Η κατήχηση του επαναστάτη».

Φευ, όμως, ο Νετσάγεφ κάθε άλλο παρά το πρότυπο του καλού επαναστάτη έγινε αφού κατηγορήθηκε ως προβοκάτορας και ψεύτης. Σκηνοθέτησε την υποτιθέμενη απόδρασή του από φυλακές υψίστης ασφαλείας του τσαρικού καθεστώτος, ενώ ουδέποτε είχε συλληφθεί ως τότε και παρουσίαζε τον εαυτό του ως αρχηγό μιας ανύπαρκτης επαναστατικής ομάδας. Θεωρούσε τις γυναίκες «εργαλεία» των προσωπικών του φιλοδοξιών κτλ. Οι περισσότεροι αναρχικοί τον θεωρούν πρόδρομο του σταλινισμού.

Σημειώνουμε όμως ότι οι ρώσοι μηδενιστές απέβλεπαν σε ένα άλλο καθεστώς για το σύνολο του λαού. Αντίθετα τα μέλη της «Σέχτας» επιζητούν την αυτοπραγμάτωση, την «ανάκτηση της χαμένης αξιοπρέπειας και της εσωτερικής ελευθερίας μέσα από την ένοπλη πάλη». Οποιος παίρνει το όπλο και σκοτώνει απελευθερώνεται. Δεν υπάρχει ένα σχέδιο για το κοινωνικό σύνολο («να ξεπεράσουμε την κοινωνιστική κληρονομιά») αλλά ο καθένας για τον εαυτό του. Ως πού; Ποιος ο στόχος τους για το μέλλον; Οπως λένε στο κείμενό τους τα μέλη της «Σέχτας»: «Ως την παραλία του Δεν κάνω τίποτα »! Τόσος κόπος για αυτό; Μπορούν να το κάνουν και χωρίς φόνο.

Η θεολογία του μηδενισμού

Ο φιλόσοφος Μπερντιάγεφ σε ένα πολύ ωραίο κείμενό του συνδέει το μηδενιστικό κίνημα με την Ορθοδοξία, καθώς βλέπει πολλά κοινά στοιχεία. «Κάπου καλά κρυμμένη στα βάθη του μηδενισμού υπάρχει η ορθόδοξη άρνηση του κόσμου, η αντίληψη ενός κόσμου που είναι βυθισμένος στο κακό, η παραδοχή ότι οποιοσδήποτε πλούτος και πολυτέλεια στη ζωή είναι αμαρτία». Ο Μπερντιάγεφ είναι πεπεισμένος πως «ο μηδενισμός ήταν ένα ιδιόμορφο θρησκευτικό φαινόμενο».

Στοιχεία αντλήθηκαν από τα: Σ. Γ. Νετσάγεφ, «Η κατήχηση του επαναστάτη», εκδ. Αρμός, Μετάφραση Δ. Β. Τριανταφυλλίδης. Αλμπέρτο Μοράβια, «Το Δέντρο», τεύχος 29/1982. Φ. Ντοστογέφσκι, «Οι Δαιμονισμένοι», εκδ. Ινδικτος

Πηγή : Ξυπνήστε ρε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails