Ο λόγος ύπαρξης του παρόντος ιστολογίου βρίσκεται μέσα στα λόγια του Τζόν Σουϊντον, πρώην αρχισυντάκτη των New York Times, για τον ανεξάρτητο Τύπο.

«Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, σε αυτή τη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που να αποκαλείται ανεξάρτητος Τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν τολμούσατε να την εκφράσετε γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί. Πληρωνόμαστε αρκετά ώστε να κρατάμε την τίμια άποψή μας, έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε ικανοποιητικούς μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο….

Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει τη Πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο….

Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωής μας, οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες».
Πηγή
« Η ανύποτη ιστορία της εργασίας», του Richard O. Bayer, εκδόσεις United Electrical, Radio & Machine Workers of America, NY 1979.

Ότι πιο ενδιαφέρον βρίσκουμε στην μπλογκόσφαιρα θα το μεταφέρουμε εδώ. Αναρτήσεις γεμάτες συμπάθειες και προσωπικές εκτιμήσεις αλλά χωρίς ταμπέλες και πολιτικές σκοπιμότητες.

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Μας προετοιμάζουν για εθνικές υποχωρήσεις στην Τουρκία

Να πως προετοιμάζουν την κοινή γνώμη να δεχθεί τις νέες παραχωρήσεις προς την Τουρκία
Γράφει ο Μιχάλης Σ. Βάρδας


Στην έγκριτη πρωινή εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ των Αθηνών της 14ης-15ης, Αυγούστου 2010 δημοσιεύεται άρθρο του διευθυντού της Αλέξη Παπαχελά με τίτλο “Αλήθειες και ταμπού“. Επειδή το άρθρο παρουσιάζει ιδιαίτερο εθνικό ενδιαφέρον, το παραθέτω αυτούσιο :


Αλήθειες και ταμπού

Tου Αλέξη Παπαχελά

Ο πρωθυπουργός θα ήθελε πολύ να επιτευχθεί μια συμφωνία με την Τουρκία που θα ρύθμιζε τις ελληνοτουρκικές εκκρεμότητες. Δεν είναι άλλωστε ο πρώτος, και ο Κ. Σημίτης και ο Κ. Καραμανλής οραματίσθηκαν κάτι ανάλογο. Φαίνεται πάντως πως έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, τις οποίες διεξάγει για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης ένας εξαιρετικά έμπειρος βετεράνος διπλωμάτης. Οπως πάντα, όμως, το ερώτημα είναι αν οι δύο κυβερνήσεις θα έχουν την πολιτική βούληση και ισχύ να προχωρήσουν σε μια συμφωνία. Ο κ. Παπανδρέου διατρέχει έναν σημαντικό κίνδυνο: να χάσει με μια τέτοια συμφωνία την επαφή με ένα κομμάτι του «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ήδη απομακρυνθεί ψυχικά από το κυβερνών κόμμα μετά το Μνημόνιο και το οποίο θα μπορούσε να γοητευθεί από το (βέβαιο) «Οχι» του κ. Σαμαρά. Ενα κομμάτι της κοινής γνώμης, που είναι ήδη θυμωμένο με το πολιτικό σύστημα, ενδέχεται να πεισθεί πως μια ελληνοτουρκική συμφωνία συνιστά μια «ταπείνωση» που συνδέεται με την οικονομική αδυναμία της χώρας. Η οικονομική κρίση, άλλωστε, πάντοτε ενισχύει τη ροπή προς τη συνωμοσιολογία.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ μια δίκαιη και σοβαρή διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων αν οι πολιτικοί, οι ειδικοί και τα μέσα ενημέρωσης δεν μιλήσουν ειλικρινά για αυτά τα θέματα. Δύο γενιές Ελλήνων ανατράφηκαν με το μαξιμαλιστικό, λαϊκιστικό δόγμα που θεωρεί ότι η Ελλάδα έχει παντού δίκιο. Οποιοι επιχείρησαν, όπως ο μακαρίτης Βύρων Θεοδωρόπουλος ή ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, να εκστομίσουν κάποια ψήγματα ρεαλιστικών προτάσεων, λοιδορήθηκαν. Πρέπει, όμως, κάποια ώρα να λεχθούν αλήθειες για το αν μπορείς να έχεις διαφορετικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο, αν το FIR είναι ζωτικός εθνικός χώρος ή διεθνής χώρος που η διεθνής κοινότητα έχει αναθέσει στην Ελλάδα να επιτηρεί, αν οι αποφάσεις για την υφαλοκρηπίδα λαμβάνονται με βάση την αρχή της αναλογικότητας κ. λπ., κ. λπ. Μέχρι τώρα το μονοπώλιο αυτής της συζήτησης έχει ένα λόμπι που απλώς επιχειρεί να βάλει τους έχοντες άλλη άποψη στην κατηγορία του μειοδότη ή του πράκτορα. Τώρα, όμως, που τελειώνει ο υστερικός λαϊκισμός της μεταπολίτευσης, καλό θα ήταν να σοβαρευθούμε και στη συζήτηση των εθνικών μας θεμάτων. Λιγότερο πατριώτης δεν είναι, άλλωστε, ο λιγότερο φωνακλάς ή μαξιμαλιστής, αλλά αυτός που φλερτάρει με την ανευθυνότητα και δεν καταλαβαίνει τα ρίσκα που εμπεριέχουν οι υπερβολές.

Είναι, ακόμη, σημαντικό σε αυτήν τη διαδικασία να ρίξουμε μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία μας και να δούμε πού μας οδήγησαν κινήσεις που φαινομενικά ήταν εντυπωσιακές. Τα μεγαλύτερα λάθη των τελευταίων 36 ετών ήταν, κατά σειρά, η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ, η άνευ λόγου πρόκληση της κρίσης του 1987 που οδήγησε τελικά σε απώλεια κυριαρχίας, καθώς από τότε η Ελλάδα μπορεί να κάνει έρευνες μόνο εντός των χωρικών της υδάτων και τέλος, η άλογη κλιμάκωση της κρίσης των Ιμίων με την τοποθέτηση επίσημης σημαίας χωρίς κανείς να σκεφθεί την επόμενη μέρα. Κάποιοι επιμένουν ακόμη και σήμερα πως το λάθος ήταν ότι δεν κάναμε πόλεμο το 1996 στα Ιμια. Οι πιο σώφρονες έχουν καταλάβει από τότε πως η μεγαλύτερη πρόκληση για την Ελλάδα είναι να μην πέφτει σε παγίδες που μπορούν να οδηγήσουν σε κλιμάκωση και σύγκρουση.

Το παράδοξο με όλα τα παραπάνω είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των σοβαρών πολιτικών, διπλωματών, στρατιωτικών κ. ά. συμφωνούν ότι είναι καιρός να λεχθούν αλήθειες και να σπάσουν μερικά ψευδή ταμπού. Συμφωνούν όμως πίσω από κλειστές πόρτες γιατί μόλις ανάψουν οι κάμερες επιδίδονται σε πατριωτικές κορώνες της δεκάρας, φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν για «προδοσία». Ο φόβος αυτής της ρετσινιάς, που είναι τόσο σύμφυτη με την αρνητική πλευρά του DNA μας, έχει εμποδίσει εδώ και χρόνια οιαδήποτε λογική συζήτηση για την εξωτερική μας πολιτική.


Αλλά, δυστυχώς, οι “κουτοέλληνες” δεν μασάνε

Θα επιχειρήσω να σχολιάσω, επιγραμματικά μόνον, κάποια σημεία του πιό πάνω κειμένου, για λόγους οικονομίας χώρου , αφήνοντας τα υπόλοιπα στην διακριτική ευχέρεια των σχολιαστών – επισκεπτών της ιστοσελίδας.

1. Έχει δίκιο και σπουδαίες μαντικές ικανότητες ο Αλέξης Παπαχελάς γιά το το βέβαιο “Οχι” του Αντώνη Σαμαρά στις ενδοτικές προθέσεις του Γ. Παπανδρέου προς τους φίλους του,κουμπάρους και ζεϊμπεκοσυγχορευτές του, Τούρκους. Το Σχέδιο Αννάν που κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία δεν το επεξεργάσθηκε ο Αντώνης Σαμαράς, κύριε Αλέξη Παπαχελά . Δεν ξεχνάμε, με πόσο ενθουσιασμό, ο τότε υπουργός Εξωτερικών και σημερινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου διαβεβαίωνε , χωρίς ντροπή, τον Ελληνικό Λαό γιά τα σημαντικά πλεονεκτήματα που θα είχε γιά την Ελλάδα (γιά την Πατρίδα του, δηλαδή) η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ! Και αυτά, μόλις πριν 6 χρόνια !!

2. Οι όποιες “συμφωνίες” του Γ. Παπανδρέου με την Τουρκία, δεν έχουν καμμία σχέση, κύριε Παπαχελά, με τις εκατέρωθεν αγαθές διαθέσεις αλλά μόνον με την διαφορά του γεωπολιτικού δυναμικού μεταξύ των δύο χωρών , το οποίο σήμερα εμφανίζεται εξαιρετικά αρνητικό γιά την Ελλάδα. Δεν έχει κανέναν λόγο η Ελλάδα να “συμφωνήσει” γιά ο,τιδήποτε με την γείτονα Τουρκία αυτήν την εποχή, μεσούσης της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης που πλήττει την Πατρίδα μας.

3. Οι αναφορές σας, κύριε Παπαχελά, στους Βύρωνα Θεοδωρόπουλο (πρέσβη ε.τ.) και Κωστή Στεφανόπουλο (πρώην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας) είναι τουλάχιστον ατυχείς. Ο πρώτος είπε και έγραψε κάποια πράγματα σε πολύ μεγάλη ηλικία, χωρίς να εισφέρει καμμία πολιτική τεκμηρίωση, χωρίς κανέναν στρατηγικό ορίζοντα. Οι απόψεις του δεν έχουν ιστορικά και φιλοσοφικά στηρίγματα και δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση γιά οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση. Ούτε οι Τούρκοι δεν τις επικαλούνται ! Ο δεύτερος, στάς δυσμάς του πολιτικού και πολιτειακού του βίου, θεώρησε ότι η παραπομπή του συνόλου των ελληνοτουρκικών διαφορών στην Χάγη, θα ήταν ένα πρώτο καλό βήμα γιά την επίλυση αυτών. Προφανώς δεν εγνώριζε ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές και αντιθέσεις, ιστορικές και στρατηγικές, χρονολογούνται από τον 11ον αιώνα και δεν μπορούν να λυθούν από κάποιο σύγχρονο ,πολιτικά ελεγχόμενο, διεθνές δικαστήριο. Άλλωστε, γιά ποιόν λόγο πρέπει να πάμε στην Χάγη, όλες τις “διαφορές” που η Τουρκία εγείρει σε βάρος μας. Εσείς, κύριε Παπαχελά, θα θέτατε στην κρίση κάποιου δικαστηρίου τους τίτλους ιδιοκτησίας του σπιτιού σας ή του αυτοκινήτου σας ;

4. Συμφωνώ, κύριε Παπαχελά, μαζύ σας στην διαπίστωση ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να έχει διαφορετικό χωρικό εναέριο χώρο (10 ν.μ.) από χωρικό θαλάσσιο χώρο (6 ν.μ.). Δεν μας λέτε όμως, εσείς τι προτείνετε ; Μήπως προτείνετε να περιορίσουμε τον εθνικό εναέριό μας χώρο στα 6 ν.μ. , γιά να μην μπερδεύονται οι τούρκοι πιλότοι κατά τις καθημερινές πτήσεις τους στο Αιγαίο πέλαγος; Aν θέλετε, γίνετε πιό σαφής !

Λυπάμαι , κύριε Παπαχελά, που μόνον σε αυτό το τελευταίο σημείο …μπόρεσα (υπό όρους) να συμφωνήσω μαζύ σας. Οι προτροπές σας και οι συμβουλές σας προς τους “κουτοέλληνες” είναι αδιέξοδες και δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική ανάλυση που είναι απαραίτητη γιά την χάραξη εθνικής Στρατηγικής. Μην υποπίπτετε στον πειρασμό της υπόδειξης εύπεπτων “τσιτάτων” και της υιοθέτησης της μισής αλήθειας. Ξαναδιαβάστε λιγάκι τον μεγάλο μας πολιτικό και ιστορικό Θουκυδίδη . Κάπου , δεν θυμάμαι που, γράφει : “…ευθύς δε μείζον τι επιταχθήσεσθε, ως φόβω και τούτο υπακούσαντες”.

Πηγή : Ας μιλήσουμε επιτέλους

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails